Ogromne Kaletańskie Zakłady Celulozowo-Papiernicze niegdyś dające chleb mieszkańcom tego małego miasteczka, dziś popadły w odstraszającą ruinę. Być może ci sami ludzie, którzy przez wiele lat przychodzili tu do pracy, dziś odwiedzają tę martwą ceglano-betonową tkankę przeszukując zwałowiska kamieni i kurzu liczą na jakąś metalową zdobyć. Ileż jeszcze da się wyrwać ze ściany, jak bardzo można jeszcze okaleczyć tę i tak nadszarpniętą chorobą liberalizacji rynku fabrykę? Niewiele jednak już pozostało do zabrania. Na najwyższej kondygnacji hali produkcyjnej w milczeniu stoi zraniony walec - zbyt ciężki, by wynieść go o własnych siłach, zbyt solidny, by dać się rozszarpać tułającym się tu niemal o każdej porze wędrownym złomiarzom. Wokół niego unoszą się tumany kurzu wzniecane przez hulający wiatr. Ten wiatr porusza starą blachą, przemyka przez rozbite okna, wkrada się do obdartych z historii hal i pozwala się wzbić w powietrze niezliczonym arkuszom papieru, które tu wyprodukowane, nigdy nie opuszczą tego miejsca. To ten wiatr, niczym duch, wzbudza lęk, ale i oprowadza nas po tych wielkich przestrzeniach niegdyś tętniących życiem, dziś odosobnionych, cichych, brudnych i przesiąkniętych wilgocią.

Odwiedzamy z Leną te smutne mury. Kroki stawiamy ostrożnie, bo zraniona fabryka kryje w sobie wiele pułapek. Jesteśmy tu tylko gośćmi, być może niechcianymi, ale zafascynowanymi tym, co spotykamy. Niestety serce Kalet już nie bije…