Nie pamiętam dokładnie kto rzucił hasło, by zdobyć Szarlotę. Zebraliśmy się w skromną ekipę i ruszyliśmy najpierw przed siebie, orientacyjnie w stronę Rydułtów , a potem mając już hałdę na widoku skorzystaliśmy z niezwykle dokładnej mapy, która wiodła nas leśnymi traktami aż pod same granice miasta. By dotrzeć na sam szczyt pokonywaliśmy kolejne, wciąż usypywane, piętra. Otaczał nas krajobraz księżycowy spotęgowany grafitem spiętrzonego urobku. Droga w kierunku właściwego, pomarańczowego, szczytu było twarda, acz u podnóża wiekowego wzniesienia, podłoże stało się sypkie i groźne. Liczne bruzdy wyżłobione przez strumienie potoków spływających z hałdy przy nawet najmniejszych opadach, skutecznie utrudniały płynną jazdę. W niektórych miejscach bruzdy były tak głębokie, że trzeba było je omijać, lub przenosić nad nimi rower.

W 2007 roku w wyniku konkursu ogłoszonego wśród mieszkańców miasta, hałdzie nadano imię Szarlota, od pierwotnej nazwy kopalni Anna, która z niemieckiego brzmiała Charlotte. Na wzór wzniesień w Bevery Hills także i tu postanowiono na zboczu ustawić wysoki na 2,5 metra napis z nową nazwą królowej śląskich hałd. W najwyższym punkcie, na szczycie, hałda ma 407 metrów wysokości i tylko ten, kto się tam wdrapał, może powiedzieć, jak wspaniały rozciąga się stamtąd widok. Na sam szczyt docieraliśmy pojedynczo porzucając rowery gdzieś w krzakach pod wielkimi literami. Dopiero tu, na samym czubku Śląska poczułem sens tej dalekiej wyprawy. Godnej wyprawy.