Po opuszczeniu nie do końca opuszczonej wsi kręcę na szczycie wału wzdłuż Odry w kierunku miejscowości Narok. Tamtejszy szlak rowerowy to raczej jakiś fejk, ale lekki zarys w trawie jest, więc ktoś tamtędy chodzi, w skrajnych przypadkach jeździ. Docieram do zapory, której historia jest tak stara, jak historia przysiółka, który właśnie zostawiłem za sobą.

Z punktu widzenia porażki w Narku, wizyta w kolejnej mieścinie była już sporym sukcesem. Kieruję się na południe do miejscowości Dąbrowa. Stoi tam potężny pałac, którego teren okazuje się być otwartym dla zwiedzających. Wszystkim włada Uniwersytet Opolski i być może tylko dlatego można się tam jeszcze pokręcić i zobaczyć coś z bliska. A jest co ogarniać, bo pałacyk ma mnóstwo niebagatelnych niuansów takich jak pięknie zdobiony drewniany wykusz (tak to się chyba zwie), odnowiony herb nad bramą wjazdową czy spiralnie zakręcone ceglane kominy. Obok mnie było też mnóstwo przypadkowych turystów, a w przypałacowym parku w cieniu około dwudziestu siedmiu miliardów komarów, które dbały by nie można było zrobić nawet jednego porządnego zdjęcia.

Za parkiem moją uwagę przykuwa budynek tamtejszej szkoły. Pięknie odnowiony z zachowaniem oryginalnego wyglądu z 1889 roku. Był on niegdyś rezydencją tamtejszego pana na włościach Szymońskiego, zakochanego w góralskich chatach ówczesnej Szwajcarii. Nie omieszkał on postawić sobie takiego lokum, które po dziś cieszy oko.

Podejmuję strategiczną decyzję, że resztę dnia spędzę nad zaporą w Nysie. Jest ku temu mocny powód, o którym za chwilę. Obieram kurs do Chmielowic, który już na starcie okazuje się być wielkim niewypałem. Droga na mapie prowadzi przez zamknięty teren prywatny. O ile sam znak zakazu ruchu nie jest dla zbłąkanego rowerzysty jeszcze jakimś dużym utrudnieniem, o tyle błąkające się po owej drodze rozwścieczone upałem stadne bydło jest już barierą nie do ogarnięcia. By dotrzeć do celu, musiałem znacznie nadłożyć drogi. Nie ma jednak tego złego, bo przy okazji zahaczam o pobliski całkiem malowniczy kościółek schowany za kamienną bramą. Na parkingu pod plebanią w cieniu iglaków stoją passat i porsche – drogie, a jakże skromne.  

W Chmielowicach rozpoczyna się trzeci etap wojażu. Po kilku godzinach tułaczki w niesamowitym skwarze Pismo mówi wyraźnie: spragnionych napoić. Wita mnie pizzeria Pub Chmielowy z czeskimi ambrozjami. Był to już ten czas, gdy wszystkie jadłodajnie musiały być zamknięte, bo… pandemia. Traf chciał, że co prawda wewnątrz zjeść się nie dało, ale już za okienkiem przy ławeczce ukrytej w cieniu rozłożystego parasola Holby, można było żreć i pić do woli. Nie wiem jak to się stało, ale zapomniałem nazwy ambrozji, jaką tam spożyłem, a zaryzykuję stwierdzenie, że jej zacność przewyższyła wszystkie czeskie, które do tej pory smakowałem. Dwa kufle zdyscyplinowały mnie, by na znajdującą się 300 metrów dalej stację kolejową rower raczej podprowadzić.   

W godzinach późno popołudniowych, mocno usatysfakcjonowany prawie godzinną podróżą klimatyzowanym składem, wita mnie Nysa. Ruszam na zaporę, by dopełnić bogactwa dnia. Kozioł nalewany do mrożonego kufla idealnie zamyka klamrą ten wspaniały trip – i to jest ten mocny powód.